Λυκίσκος

Δημοφιλές αναρριχώμενο ζυθοβότανο που ευδοκιμεί ευρέως σ' ολόκληρη την Ευρώπη, την Ασία και την Βόρεια Αμερική. Καλλιεργείται συστηματικά σε πολλές χώρες για την παρασκευή μπύρας, αλλά απαντάται και αυτοφυής. Είναι φυτό ηρεμιστικό και με πικρή γεύση. Χρησιμοποιείται για παθήσεις του νευρικού και του πεπτικού συστήματος. Πρόκειται για πολύχρονη πόα με αναρριχώμενους βλαστούς που φτάνουν έως τα 6 μέτρα ύψος. Εποχή άνθησης είναι Ιούλιος-Αύγουστος και χρησιμοποιούμενα μέρη είναι οι καρποί του, καθώς και η λουπουλίνη (σκόνη που παράγεται από τα θηλυκά άνθη του φυτού).

Ποιες είναι οι ιδιότητές του;

Χωνευτικό

Χρησιμοποιείται στην δυσπεψία. Συγκαταλέγεται στα πικρά χωνευτικά. Ενεργοποιεί την πέψη σε περιστατικά ανορεξίας. Βοηθά στη νεύρωση του στομάχου.

Τονωτικό

Σε κατάλληλες δόσεις δρα ως καρδιοτονωτικό.

Διουρητικό

Καταπολεμά την κατακράτηση ούρων.

Ηρεμιστικό

Αντιμετωπίζει την υπερένταση, το άγχος και την αϋπνία. Σε μεγάλες δόσεις παρουσιάζει ναρκωτική δράση. Χορηγείται ως καταπραϋντικό και ελαφρύ υπνωτικό, με τη μορφή σκευασμάτων που έχουν ως βάση το συμπυκνωμένο εκχύλισμα (Extract Lupuli).

Αντιβιοτικό

Έχει στυπτική δράση. Σε μεγάλες δράσεις δρα ως σκωληκοκτόνο. Χρησιμοποιείται σε χρόνια έλκη, δερματικούς ερεθισμούς και πληγές.

Οιστρογόνο

Σε κατάλληλες φαρμακευτικές δόσεις δρα ως οιστρογόνο, γι' αυτό και οδηγεί σε απώλεια της λίμπιντο σε άντρες που καταναλώνουν μεγάλες ποσότητες συστηματικά. Σε μεγάλες δόσεις λειτουργεί ως αντιαφροδισιακό. Χρησιμοποιείται στην αντιμετώπιση του πριαπισμού.

Υπάρχουν παρενέργειες;

• Εάν γίνεται λήψη λυκίσκου πρέπει πάντα να λαμβάνεται προ ύπνου και ποτέ πριν την οδήγηση.
• Οι θεραπευτικές του ιδιότητες είναι βραχυπρόθεσμες.
• Απαγορεύεται η λήψη του από άτομα που πάσχουν από κατάθλιψη.
• Σε μεγάλες ποσότητες δύναται να προκαλέσει διαταραχές του έμμηνου κύκλου.

Με ποιους τρόπους μπορεί να ενταχθεί στη διατροφή;

Οι Ρωμαίοι χρησιμοποιούσαν τα φύλλα του φυτού σε σαλάτες. Η χρησιμοποίηση του λυκίσκου στη ζυθοποιία άρχισε από το Μεσαίωνα, που τον ονόμαζαν χούμελη. Οι φαρμακευτικές του ιδιότητες έγιναν γνωστές μόλις στις αρχές του 19ου αιώνα. Σε βιομηχανική κλίμακα χρησιμοποιείται ως βακτηριοστατικό και ως η η πικρή χαρακτηριστική αρωματική ουσία στη παρασκευή μπύρας.