Οι συμπεριφορές απόρριψης τροφίμων, όπως της «επιλεκτικότητας στο φαγητό» είναι λόγος ανησυχίας για πολλούς γονείς, ενώ οι προσπάθειες που καταβάλουν ώστε να αυξηθεί η κατανάλωση υγιεινών τροφίμων μπορεί να προκαλέσει δυσφορία κατά τη διάρκεια των γευμάτων. Η συμπεριφορά αυτή είναι συχνή σε παιδιά προσχολικής ηλικίας, ενώ η ομάδα που φαίνεται να παραλείπεται κυρίως είναι τα λαχανικά, και σε μικρότερο βαθμό το ψάρι και το κρέας.
Ένας σημαντικός περιορισμός στις περισσότερες μελέτες σχετικά με την «επιλεκτικότητα στο φαγητό» είναι ότι καλύπτουν μερικά μόνο από τα χαρακτηριστικά των συμπεριφορών που σχετίζονται με αυτή και χρησιμοποιούν περιορισμένες παραμέτρους μέτρησης της πρόσληψης τροφής.
Στόχος πρόσφατης μελέτης ήταν να διερευνήσει τις συσχετίσεις μεταξύ της «επιλεκτικότητας στο φαγητό», των χαρακτηριστικών της κατανάλωσης φαγητού από τα παιδιά καθώς και της πρόσληψης τροφής μεταξύ νηπίων ηλικίας 12-47.9 μηνών (n = 2371), χρησιμοποιώντας δεδομένα από τη μελέτη FITS (Feeding Infants and Toddlers Study).
Ποια ήταν τα αποτελέσματα της μελέτης;
Από τα αποτελέσματα φάνηκε ότι τα παιδιά με «επιλεκτικότητα στο φαγητό» είχαν περισσότερες πιθανότητες να είναι νεοφοβικά, να αντιστέκονται σε τρόφιμα με διαφορετική υφή και να καταναλώνουν αποκλειστικά τα αγαπημένα τους φαγητά. Επιπλέον, οι γονείς τους τείνουν να προσφέρουν νέα τρόφιμα περισσότερες φορές πριν αποφασίσουν ότι δεν αρέσει στο παιδί σε σχέση με τους γονείς παιδιών χωρίς αυτή τη συμπεριφορά.
Η ηλικία, ο θηλασμός καθώς και το να μην είναι πρωτότοκο ένα παιδί, φάνηκε ότι είναι προστατευτικά απέναντι στην «επιλεκτικότητα στο φαγητό», ενώ το χαμηλότερο εκπαιδευτικό επίπεδο της μητέρας φάνηκε να σχετίζεται με την αύξηση της πιθανότητας εμφάνισης της συμπεριφοράς.
Τα «επιλεκτικά» παιδιά έχουν σημαντικά χαμηλότερη πρόσληψη αυγών, μπουρίτος, τάκος, εντσιλάντας, νάτσος και σάντουιτς σε σύγκριση με τα υπόλοιπα παιδιά, ενώ επίσης κατανάλωναν λιγότερα λαχανικά. Ωστόσο, η πρόσληψη τροφής συνολικά διαφέρει ελάχιστα από τα παιδιά που δεν εμφανίζουν την επιλεκτικότητα, γεγονός το οποίο μπορεί να καταστήσει τη συμπεριφορά αυτή ως μέρος της φυσιολογικής τους ανάπτυξης.
Ποιος είναι ο ρόλος του διαιτολόγου;
Καθώς η «επιλεκτικότητα στο φαγητό» είναι ένας σημαντικός παράγοντας στρες για τους γονείς, στρατηγικές σίτισης και συμβουλές σχετικές με τα χαρακτηριστικά της πρέπει να αναπτυχθούν και να αξιολογηθούν για την καλύτερη αποτελεσματικότητά τους. Ρόλος του διαιτολόγου είναι, αφότου αξιολογήσει την ανάπτυξη του παιδιού, να καθοδηγεί κατάλληλα τους γονείς στην ομαλή ένταξη ποικιλίας στη διατροφή του παιδιού, με θετικό κλίμα και χωρίς τη δημιουργία αναστάτωσης στο τραπέζι.
