Εισαγωγή
Η αντιμετώπιση της χρόνιας καρδιακής ανεπάρκειας αποτελεί σημαντική πρόκληση στην κλινική πράξη, καθώς οι νοσηλευόμενοι ασθενείς συχνά αντιμετωπίζουν διάφορους κινδύνους, συμπεριλαμβανομένης της υποθρεψίας. Ενώ η σημασία της διατροφικής υποστήριξης σε αυτήν την πληθυσμιακή ομάδα είναι ευρέως αναγνωρισμένη, ελάχιστες φορές είναι γνωστό το πραγματικό αντίκτυπο της διατροφικής αντιμετώπισης κατά τη διάρκεια της νοσηλείας.
Σκοπός της μελέτης
Ο κύριος σκοπός της μελέτης ήταν να διερευνήσει τον αντίκτυπο της παροχής διατροφικής υποστήριξης στη θνησιμότητα των ασθενών υψηλού διατροφικού κινδύνου που πάσχουν από χρόνια καρδιακή ανεπάρκεια κατά τη διάρκεια της νοσηλείας τους.
Πως σχεδιάστηκε η μελέτη;
Πρόκειται για μια κλινική δοκιμή στην οποία, πήραν μέρος συνολικά 645 ασθενείς που νοσηλεύονταν λόγω χρόνιας καρδιακής ανεπάρκειας. Οι ασθενείς τυχαιοποιήθηκαν σε δύο ομάδες: την ομάδα παρέμβασης και την ομάδα ελέγχου.
Στην ομάδα παρέμβασης, οι ασθενείς υποβλήθηκαν σε εξατομικευμένη διατροφική υποστήριξη που καθοδηγούνταν από πρωτόκολλο. Αυτή η υποστήριξη είχε στόχους σχετικούς με την ενέργεια, την πρωτεΐνη, και τα μικροθρεπτικά συστατικά. Αντίθετα, η ομάδα ελέγχου συνέχιζε να λαμβάνει την τυπική νοσοκομειακή δίαιτα.
Το κύριο καταληκτικό σημείο αφορούσε τη θνησιμότητα από όλες τις αιτίες μετά από 30 ημέρες από την έναρξη της παρέμβασης.
Τι έδειξαν τα αποτελέσματα;
- Η θνησιμότητα σε ένα διάστημα 180 ημερών αυξήθηκε, καθώς αυξήθηκε η σοβαρότητα του υποσιτισμού.
- Οι ασθενείς με εξατομικευμένη διατροφική υποστήριξη είχαν χαμηλότερο κίνδυνο θνησιμότητας στις 30 ημέρες συγκριτικά με την ομάδα ελέγχου.
- Οι ασθενείς με υψηλό διατροφικό κίνδυνο επωφελήθηκαν περισσότερο από τη διατροφική υποστήριξη.
- Σημειώθηκε χαμηλότερος κίνδυνος εμφάνισης σοβαρών καρδιαγγειακών συμπτωμάτων εντός των πρώτων 30 ημερών στην ομάδα που υποβλήθηκε σε διατροφική παρέμβαση.
Συμπεράσματα
Τα αποτελέσματα της μελέτης υπογραμμίζουν τη σημασία της διατροφικής παρέμβασης σε ασθενείς με χρόνια καρδιακή ανεπάρκεια. Η διατροφική υποστήριξη επέδειξε σημαντική μείωση της θνησιμότητας, ιδίως σε ασθενείς υψηλού διατροφικού κινδύνου, ενισχύοντας την ιδέα ότι η εξατομικευμένη διατροφική προσέγγιση μπορεί να βελτιώσει σημαντικά διάφορες παραμέτρους, ενισχύοντας την ανάγκη για πρόωρη διατροφική παρέμβαση κατά τη διάρκεια της νοσηλείας.
