«Όλοι εσείς είστε στραβά κλήματα. Εγώ είμαι ο στύλος και το σύρμα και θα σάς ισιώσω». Αυτό το παραπάνω έλεγε ο δάσκαλος στην τάξη του Μ. Ρεκαλκάτι, ενός Ιταλού ψυχαναλυτή που διδάσκει Ψυχοπαθολογία της Διατροφικής Συμπεριφοράς (Πανεπιστήμιο Παβίας) και Ψυχαναλυτική Κλινική της Ανορεξίας (CEPUSPP της Λωζάνης).
«Αν γνωρίζω το στραβό κλήμα θα γίνει το καλο ..ενσυνείδητα»
Ο Ρεκαλκάτι γράφοντας για το «στραβό κλήμα», δηλαδή για ένα σύμπτωμα, ένα σημείο απόκλισης, για μια ζωή με μια συγκεκριμένη στάση, θεωρεί σκόπιμο αν όχι να αγαπήσουμε αυτό το «στράβωμα», αλλά τουλάχιστον να το αποδεχτούμε. Να το αποδεχτεί αυτός που είναι ή έχει το υποτιθέμενο «στραβό κλήμα», αλλά και αυτοί που είναι γύρω (περιβάλλον) από το «στραβό κλήμα».
Με ποιους τρόπους μπορεί να αλλάξει το «στραβό κλήμα»;
Συχνά τυχαίνει να προσκαλούνται ειδικοί σε σχολεία για να μιλήσουν για την πρόληψη έναντι της παχυσαρκίας, για την ανάγκη υγιεινής διατροφής. Άλλοτε, γίνονται ομιλίες και παρουσιάσεις για την πρόληψη έναντι των διατροφικών διαταραχών. Φαίνεται όμως, ιδιαίτερα σε χώρες όπου ανθεί η παχυσαρκία και εκεί γίνονται οι καλύτερες καμπάνιες πληροφόρησης για αποτροπή της (ΗΠΑ, Ελλάδα, Μ. Βρετανία κα), μέσω ημερίδων, ενημέρωσης, προγραμμάτων πρόληψης, δημιουργίας διατροφικών οδηγών να μην φέρνουν τα καλύτερα δυνατά αποτελέσματα.
Φαίνεται, λοιπόν, ότι η απλή πληροφόρηση μόνη της δε διορθώνει κακές συνήθειες στον τρόπο ζωής και τη διατροφή. Από την άλλη υπάρχουν διαδραστικότερες καμπάνιες (ίσως πιο δαπανηρές), οι οποίες στηρίζονται σε συμπεριφορικές και γνωσιακές θεωρίες. Τέτοιες καμπάνιες, με διαπαιδαγωγικό χαρακτήρα που αγκαλιάζουν τα «στραβά κλήματα» έχουν καλύτερα αποτελέσματα, είναι η αλήθεια.
Υπάρχουν πάντα αποτελέσματα από την ενημέρωση του κοινού;
Δεν εγγυώνται όμως ένα αποτέλεσμα μακροχρόνιο καθώς αυτό που ελλοχεύει διαρκώς γύρω από τους «παθόντες» είναι το υπερκαταναλωτικό και παχυσαρκογενές περιβάλλον, της έλλειψης φυσικής δραστηριότητας και της ελεύθερης παρουσίας θελκτικών σε ωραίο περιτύλιγμα υπερθερμιδογόνων εδεσμάτων. Χρειάζονται συντονισμένα μέτρα, με τη βοήθεια πολιτειακών φορέων, με κεντρικότατο ρόλο να κατέχουν τα σχολεία της χώρας, που οφείλουν να «παιδέψουν», να διαπαιδαγωγήσουν ελεύθερους πολίτες, ενεργητικούς μεταφορικά και κυριολεκτικά.
