Η παχυσαρκία αποτελεί σήμερα ένα από τα σοβαρότερα προβλήματα δημόσιας υγείας, με αρκετά δυσχερείς καταστάσεις να αποτελούν απότοκό της. Το γεγονός επίσης, ότι η θεραπεία της αποδεικνύεται ιδιαίτερα δύσκολη, καθιστά ακόμη πιο αναγκαίο να πέσει ολόκληρο το βάρος στα μέτρα πρόληψής της.
Πόσο επικίνδυνη είναι η εμφάνιση παχυσαρκίας στα παιδιά;
Είναι προφανές, αλλά έχει αποδειχτεί και από σχετικές εργασίες ότι τα παχύσαρκα παιδιά διατρέχουν αυξημένο κίνδυνο να γίνουν παχύσαρκοι ενήλικες. Ακόμη και τα παιδιά που είναι απλώς υπέρβαρα φαίνεται να κινδυνεύουν περισσότερο από τα φυσιολογικού βάρους παιδιά από αυξημένη αρτηριακή πίεση, υπερλιπιδαιμία και επίπεδα ινσουλίνης (επομένως έχουν μεγαλύτερο κίνδυνο ανάπτυξης σακχαρώδους διαβήτη), όπως επίσης έχει διαπιστωθεί μέσα από σχετικές μελέτες.
Διαβάστε επίσης: Θηλάζω, υπάρχουν τροφές που βοηθούν; [Δωρεάν EBOOK]
Η παχυσαρκία θεωρείται πολυπαραγοντική νόσος με την εμπλοκή γενετικών (ενδογενών) και περιβαλλοντικών (εξωγενών) παραγόντων.
Στα ενδογενή αίτια με επιπολασμό (1%) ανήκουν το σύνδρομο Prader- Willi, σύνδρομο Down υποθυρεοειδισμός κ.α.
Ενώ το εξωγενές αίτιο με 99% είναι το θετικό ισοζύγιο ενέργειας, δηλαδή η πρόσληψη περισσότερων θερμίδων από τις ενεργειακές ανάγκες του οργανισμού.
Από τα παραπάνω λοιπόν συμπεραίνουμε πως κατά 99% για ένα παχύσαρκο παιδί ευθύνονται οι διατροφικές τους συνήθειες καθώς και ο τρόπος ζωής του.
Πώς μπορεί να αντιμετωπιστεί η παιδική παχυσαρκία;
Θα πρέπει να αναζητηθούν και να εφαρμοστούν απλά μέτρα, χωρίς κατά το δυνατόν ανεπιθύμητες ενέργειες, μέτρα τα οποία θα έχουν επίσης χαμηλό κόστος. Ήδη από πολλά έτη υπήρχε η υπόθεση, ότι ο θηλασμός έχει προστατευτικό- αποτρεπτικό ρόλο για την παχυσαρκία.
Η υπόθεση αυτή έγινε αντικείμενο πολλών σύγχρονων επιδημιολογικών μελετών καθώς αντιπροσωπεύει ένα ακόμη πλεονέκτημα του θηλασμού, όπως επίσης και ένα ακόμη «όπλο» για τη «μάχη» κατά της παχυσαρκίας.
Ο θηλασμός ως πρόληψη κατά της παιδικής παχυσαρκίας;
Ο θηλασμός δίνει συνέχεια στην ενδομήτρια διατροφή. Η μοναδική σύνθεση του μητρικού γάλατος αλλάζει τον αριθμό και το μέγεθος των λιποκυττάρων του βρέφους. Η αύξηση των επιπέδων της οξυτοκίνης στον εγκέφαλο της μητέρας κατά τη διάρκεια του θηλασμού ενδυναμώνει τον δεσμό μεταξύ μητέρας- βρέφους.
Οι θετικές συμπεριφορικές πλευρές του θηλασμού συμβάλλουν στη διαμόρφωση υγιών διαιτητικών συνηθειών στην παιδική ηλικία και σε χαμηλότερο ποσοστό παχυσαρκίας. Η ποικιλία λήψης τροφών από τη θηλάζουσα μητέρα συμβάλλει στην αποδοχή από το παιδί νέων και ποικίλων τροφών στην μετέπειτα ζωή του.
Ερευνητές αναφέρουν χαμηλότερο κίνδυνο παχυσαρκίας σε άτομα που σιτίζονταν με αποκλειστικό θηλασμό τους πρώτους 6 μήνες ζωής από ότι σε εκείνα με υποκατάστατο γάλα. Επίσης τονίζουν πως ο κίνδυνος παχυσαρκίας είναι μικρότερος σε άτομα που θήλασαν τουλάχιστον 7 μήνες συγκρινόμενα με αυτά που θήλασαν για 3 μήνες η λιγότερο.
Ποια η επίπτωση της παχυσαρκίας;
- Παιδιά που δεν θήλασαν ποτέ: 4,5%
- Παιδιά που θήλασαν: 2,8%
Ο Von kries το 2001 αναφέρει μια δοσοεξαρτώμενη σχέση μεταξύ αποκλειστικού θηλασμού και παχυσαρκίας:
- Αποκλειστικός θηλασμός για 2 μήνες: 3,8%
- Θηλασμός 3-5 μήνες: 2,3%
- Θηλασμός 6-12 μήνες: 1,7%
- Θηλασμός > 12 μήνες: 0,8%
Το γάλα από την μητέρα, οδηγεί σε χαμηλότερα ποσοστά υπέρβαρων και παχύσαρκων παιδιών λόγω της χαμηλότερης περιεκτικότητας σε πρωτεΐνης. Το μητρικό γάλα περιέχει μόνο 0.9 g πρωτεΐνης /dl, ενώ το γάλα αγελάδας 3.5g/dl, λόγω της αυξημένης περιεκτικότητας σε καζεΐνη. Επομένως, τα υποκατάστατα γάλατα θα πρέπει να περιέχουν λιγότερη πρωτεΐνη.
