Η παχυσαρκία είναι γνωστός παράγοντας κινδύνου για τον καρκίνο του παχέος εντέρου όπως είναι γνωστό και ότι οι περισσότεροι ορθοκολικοί καρκίνοι αναπτύσσονται από αδενωματώδεις πολύποδες. Αυτό που παραμένει αδιευκρίνιστο είναι η επίδραση της παχυσαρκίας και των αντιποκινών ως ορμόνες που εκκρίνονται από τα λιποκύτταρα, στο σχηματισμό των πολύποδων του παχέος εντέρου. Ερευνητές του Michigan State University διεξήγαγαν μια συγχρονική μελέτη διάρκειας 18 μηνών, με σκοπό να εξακριβώσουν εάν ο ΔΜΣ, η περίμετρος μέσης και οι αντιποκίνες σχετίζονται με τους πολύποδες του παχέος εντέρου.
Πως σχεδιάστηκε η μελέτη;
Στη μελέτη συμπεριλήφθησαν 126 υγιείς λευκοί άντρες ηλικίας 48-65 ετών, οι οποίοι δεν παρουσίαζαν συμπτώματα ασθένειας και υποβλήθηκαν σε κολονοσκόπηση ρουτίνας. Οι ερευνητές συγκέντρωσαν ανθρωπομετρικές μετρήσεις και δείγματα αίματος, και υπολογίστηκε ο λόγος σχετικών πιθανοτήτων με τη χρήση πολύτομης λογιστικής παλινδρόμησης, ως προς τον αριθμό πολυπόδων (0 ή >3) και τον τύπο του πολύποδα (καθόλου πολύποδες, υπερπλαστικοί πολύποδες, σωληνοειδές αδένωμα).
Τι βρήκαν οι ερευνητές;
Οι ερευνητές βρήκαν ότι το 41% των αντρών που συμμετείχαν ήταν παχύσαρκοι (ΔΜΣ>30), εκ των οποίων το 30% είχε άνω του ενός πολύποδα. Βρέθηκε ότι οι πιθανότητες ενός παχύσαρκου ατόμου να έχει >3 πολύποδες ήταν 6,5 φορές (CI:1,3-33,0) μεγαλύτερες, συγκριτικά με εκείνες ενός ατόμου με φυσιολογικό ΔΜΣ. Επιπλέον, βρέθηκε ότι τα παχύσαρκα άτομα ήταν 7,8 φορές (CI:2,0-30,8) πιο πιθανό να έχουν ένα σωληνοειδές αδένωμα. Παράλληλα, η λεπτίνη ορού, η κυτοκίνη ΙΡ-10 και ο TNF-α, συσχετίστηκαν σημαντικά με την παρουσία σωληνοειδούς αδενώματος. Επιπλέον, η λεπτίνη και η ΙΡ-10 σχετίστηκαν σημαντικά με αυξημένη πιθανότητα παρουσίας >3 πολύποδων, ενώ ο TNF-α παρουσίασε μια τάση προς την ίδια κατεύθυνση (Ρ=0,09).
Ποια είναι τα αποτελέσματα της μελέτης;
Τα αποτελέσματα της μελέτης έδειξαν ότι οι παχύσαρκοι άντρες παρουσιάζουν αυξημένες πιθανότητες να έχουν τουλάχιστον τρεις πολύποδες και αδενώματα. Είναι πιθανό ότι η λεπτίνη ενεργεί ως πρωταρχικός μηχανισμός στην πρόκληση προκαρκινικών κυττάρων του παχέος εντέρου, αυξάνοντας την παροχή αίματος προς αυτά και κατ' επέκταση προωθώντας την εξέλιξή τους. Η σημασία της μελέτης δεν περιορίζεται στη συσχέτιση της λεπτίνης και του υψηλότερου ΔΜΣ με τους πολύποδες του παχέος εντέρου, αλλά δείχνει ταυτόχρονα ότι το σωματικό βάρος μπορεί να βοηθήσει στον εντοπισμό των ατόμων που διατρέχουν υψηλότερο κίνδυνο για την ανάπτυξη πολύποδων. Ωστόσο, απαιτούνται μελέτες σε μεγαλύτερους και περισσότερο ποικιλόμορφους πληθυσμούς, προτού προταθούν αλλαγές στις συστάσεις προσυμπτωματικού ελέγχου. Σε κάθε περίπτωση η αντιμετώπιση του υπερβάλλοντος βάρους είναι ένας θεραπευτικός στόχος με πολλά οφέλη υγείας.
