Η λέξη κλειδί είναι η «οικειότητα», το αίσθημα της αυθεντικής σύνδεσης και επαφής με το σύντροφό μας. Η οικειότητα περιλαμβάνει την εγκατάλειψη των αμυνών, το «ρίξιμο των μασκών», το «άνοιγμα στον άλλο», αυθεντικά και έντιμα, την έκθεση του εαυτού μας, που σε ένα δεύτερο επίπεδο σημαίνει την παραδοχή του ποιοι είμαστε και την παραδοχή των αδυναμιών μας και τη συμφιλίωση με αυτές.
Σύμφωνα με τη θεωρία της ψυχοκοινωνικής ανάπτυξης του ανθρώπου, του Γερμανού ψυχολόγου και ψυχαναλυτή Erik Erikson, η οικειότητα αποτελεί κατάκτηση της ταυτότητας του Εγώ, κατά την ηλικία της νεότητας (20-40 ετών).
Η όλη του θεωρία περιλαμβάνει όλο το φάσμα της ανθρώπινης ζωής, από τη γέννηση έως τον θάνατο, όπου ο άνθρωπος καλείται να περάσει από διάφορα στάδια, κατά τη διάρκεια των οποίων ενδιαφέρεται να γίνει ικανό σε έναν τομέα της ζωής του. Αν το στάδιο αντιμετωπίζεται καλά, το πρόσωπο θα αισθανθεί μια αίσθηση κυριαρχίας (mastery). Αν το στάδιο δεν ρυθμιστεί σωστά, το άτομο θα βγει με μια αίσθηση ανεπάρκειας.
Ο Erikson διαπιστώνει ότι οι άνθρωποι σε κάθε στάδιο βιώνουν μια σύγκρουση, που αποτελεί μια κρίσιμη καμπή στην ανάπτυξή τους (ψυχολογική κρίση). Κατά την άποψη του Erikson, αυτές οι συγκρούσεις είναι κεντροθετημένες είτε στην ανάπτυξη μιας ψυχολογικής ποιότητας, είτε στην αποτυχία να αναπτυχθεί αυτή η ποιότητα. Κατά τη διάρκεια αυτών των χρόνων, η δυνατότητα για την προσωπική ανάπτυξη ή για την αποτυχία είναι το ίδιο υψηλή.
Στα χρόνια της νεότητας (20-40 χρόνων), αυτή η «ψυχολογική κρίση» που καλείται να αντιμετωπίσει ο άνθρωπος, αφορά στην οικειότητα, σε αντιδιαστολή με την απομόνωση.
Η ψυχολογική ποιότητα που κερδίζει ο άνθρωπος με την επιτυχή ανταπόκρισή του σε αυτό το στάδιο, σχετίζεται με την ικανότητά του να αγαπά και να μπορεί να λάβει αγάπη.
Πρωταρχικό καθήκον λοιπόν σε αυτό το στάδιο, είναι η δημιουργία ισχυρών φιλικών σχέσεων και η επίτευξη συναισθημάτων αγάπης και συντροφικότητας (ή μοιρασμένης ταυτότητας) με έναν άλλο άνθρωπο. Με άλλα λόγια, στη φάση αυτή ο άνθρωπος χρειάζεται να κατορθώσει να προσφέρει αγάπη, αλλά και να χαλαρώνει στη στοργή και την αγάπη που του προσφέρουν. Χρειάζεται να μην αισθάνεται απειλητικά από το ενδιαφέρον του άλλου, να μη φοβάται ότι θα καταλυθεί το δικό του Εγώ με την αναγνώριση της ύπαρξης στη ζωή του κάποιου άλλου. Αν ο άνθρωπος δεν μπορέσει να δημιουργήσει φιλίες ή μια στενή σχέση, τότε πιθανότατα βιώνει συναισθήματα μοναξιάς και απομόνωσης.
Επίσης, κατά την περίοδο αυτή, η γενετήσια ικανότητα του ανθρώπου μπορεί να αναπτυχθεί πλήρως. Τα κριτήρια για την «γενετήσια ουτοπία» σύμφωνα με τον Erikson, περιλαμβάνουν την αρμονική συνύπαρξη πολλών ρόλων και ικανοτήτων, όπως την αμοιβαιότητα στον οργασμό με τον αγαπημένο σύντροφο του αντίθετου φύλου, με τον οποίο κάποιος θέλει και μπορεί να μοιραστεί εμπιστοσύνη και με τον οποίο θέλει και μπορεί να ρυθμίσει την επαγγελματική του ζωή, έτσι ώστε να εξασφαλίσει στους απογόνους τους όλα τα στάδια μιας ικανοποιητικής ανάπτυξης.
Στο πλαίσιο λοιπόν ενός υγιούς γάμου, ο άνθρωπος μπορεί να πραγματώσει την φυσική ανάγκη του για οικειότητα, το να μπορεί να είναι αυτός που είναι και να είναι σε θέση να το μοιράζεται με το σύντροφο και την οικογένειά του, χτίζοντας ένα «σταθερό» περιβάλλον, βιώνοντας ασφάλεια, εμπιστοσύνη, και μια αίσθηση κοινού σκοπού και κοινών στόχων για τη ζωή.
