Το πανεπιστήμιο του Westminster, στο Λονδίνο που επέλεξα να συνεχίσω τις σπουδές μου ήταν και συνεχίζει να είναι ένα καλοσχεδιασμένο μεταπτυχιακό πάνω στην διατροφή του ανθρώπου και την δημόσια υγεία. Επίσης, είναι ακόμα και μέχρι σήμερα ενα απο τα διαπιστευμένα προγράμματα σπουδών απο το Association for Nutrition, που πλέον είναι απαραίτητο να είναι κανείς εγεγγραμένος ώστε να βρει δουλειά στην Αγγλία.
Η απόφαση στο να επιλέξω αυτό το πανεπιστήμιο ανάμεσα στα άλλα που με είχαν δεχτεί αποτέλεσε ότι ήταν το μόνο που κάλυπτε το φάσμα της δημόσιας υγείας της διατροφής τόσο στις ανεπτυγμένες, όσο και στις ανεπτυσσόμενες χώρες ισόποσα, όπως το μαρτυρά και ο τίτλος του προγράμματος: International Public Health Nutrition. Το είδα σαν μια καλή ευκαίρια να γνωρίσω και την άλλη πλευρά του νομίσματος (αναπτυσσόμενες χώρες) σ' ενα τομέα που μ' ενδιαφέρει πολύ.
Εκπαίδευση
Ο τίτλος διεθνής αντιπροσώπευε πλήρως το σύνολο μας ως φοιτητές! Ήμασταν μια ομάδα φοιτητών πλήρους φοίτησης από όλες τις ηπείρους: Αμερική (Φλόριντα, Χαβάη, Μόντρεαλ, Γουινέα), Ευρώπη (Ελλάδα, Γαλλία), Αφρική (Καμερούν), Ασία (Πακιστάν, Ινδία, Μαλδίβες, Κίνα) και Αυστραλία, που οι περισσότεροι συνεχίζουμε να κρατάμε επαφή και να βρισκόμαστε στο Λονδίνο ακόμα και σήμερα.
Οι καθηγητές, μας αντιμετώπιζαν περισσότερο ως συναδέλφους παρά ως φοιτητές. Τα μαθήματα ήταν οκτώ (μαζί με την διπλωματική, τέσσερα στο κάθε εξάμηνο). Πέρα από τα κλασσικά μαθήματα (αρχές διατροφής, αρχές δημόσιας υγείας, διατροφική αξιολόγηση και επιδημιολογία), τα υπόλοιπα μαθήματα αφορούσαν τον σχεδιασμό και προγραμματισμό διατροφικών προγραμμάτων σε διάφορες καταστάσεις, την πολυπαραγοντική φύση της ασφάλειας των τροφίμων (food security) και τις διατροφικές πολιτικές και προώθησή τους. H διπλωματική εργασία που γινόταν στο τελευταίο τρίμηνο, είχε ως βάση την δημόσια υγεία της διατροφής, και δημιούργησα μια μικρή έρευνα πάνω στις διατροφικές συνήθειες των φοιτητών.
Ως μεταπτυχιακό, οι απαιτήσεις ήταν πολλές περισσότερες και απαιτούταν μεγάλη υπευθυνότητα από όλους μας. Οι καθηγητές είχαν τονίσει ότι θα χάναμε βαθμούς αν δεν γράφαμε σε σωστά βρετανικά αγγλικά, και βεβαίως τόνιζαν τον πλαγιαρισμό και τις σοβαρές επιπτώσεις που έχει. Τα emails μαζί τους ήταν καθημερινά μιας και μας έστελναν σημειώσεις και βιβλία σε ηλεκτρονική μορφή να διαβάσουμε για την προετοιμασία του επόμενου μαθήματος.
Οι εργασίες ήταν σχεδόν καθημερινές (αυτές δεν έδιναν βαθμούς, αλλά είχαν ως στόχο να εξοικιωθούμε στις παρουσιάσεις και να δουλεύουμε συλλογικά). Υπήρχαν και πρωτότυπες εργασίες όπως για παράδειγμα να κάνουμε debate για το αν όντως τα προγράμματα διατροφής που γίνονται στις ανεπτυγμένες χώρες έχουν αποτέλεσμα. Με τόσες εργασίες, είναι αναμενόμενο η βιβλιοθήκη να γίνει το πιο πολυσύχναστο στέκι σου.
Όλα αυτά βοήθησαν ακόμα περισσότερο στην ανάπτυξη της κριτικής ικανότητας, που ούτως ή άλλως σου μαθαίνουν τα βρετανικά πανεπιστήμια από τις προτπυχιακές σπουδές.
Ζωή στο Λονδίνο
Το πανεπιστήμιο έχει τέσσερα campuses, όλα στο πολυπολιτισμικό Λονδίνο. Το δικό μου ήταν κοντά στην Oxford street (ακριβώς δίπλα απο τον πύργο της BT), όπου και γινόταν όλα τα μαθήματα. Αυτό σήμαινε άμεση και εύκολη πρόσβαση για οπουδίποτε στο κέντρο προσφέροντας μια έντονη και ενδιαφέρουσα φοιτητική ζωή, καλύπτοντας όλα τα γούστα.
