Για τους περισσότερους ανθρώπους η ζυγαριά είναι ένα εργαλείο, που μετράει με πόση δύναμη μας έλκει η γη.
Για κάποιους άλλους η ζυγαριά είναι ένα αναγκαίο ή και ένα τρομακτικό «κακό», που ρόλο έχει ένα κρίνει πόσο καλά ή άσχημα τρώνε. Μια ένδειξη, που ακόμα και αν λέει άσχημα πράγματα για το βάρος, θα οδηγήσει σε σκέψεις που θα διαρκέσουν 10', μία εβδομάδα, το πολύ ένα μήνα δίαιτας και θα μετά θα ξεχαστούν. Θα καλυφθούν περίτεχνα από άλλα ενδιαφέροντα, πιο σημαντικά πράγματα, σχέδια, όνειρα, στόχους.
Πώς η ένδειξη της ζυγαριάς μπορεί να επηρεάζει τη σκέψη μας;
Για μια μερίδα ανθρώπων όμως, κάποια ένδειξη αυτού του οργάνου, θα είναι «καθοριστική» για την υπόλοιπη ζωή τους. Αυτή η ένδειξη, σε συνδυασμό με χαμηλή αυτοπεποίθηση και πιθανόν κάποια υποκειμενική ή αντικειμενική «αποτυχία» σε κάποιο άλλο τομέα, θα τους οδηγήσει σε ένα προσωπικό στοίχημα μαζί της: να δείχνει ένα συγκεκριμένο νούμερο. Ένα νούμερο που μπορεί να ορίστηκε από έναν «ειδικό», από έναν πίνακα ή ένα «μαγικό» νούμερο, με ακρίβεια γραμμαρίου, που όταν ζύγιζαν όσο το πολυπόθητο νούμερο..., όλα πηγαίνανε καλά.
Και πλέον όλα ξεκινούν να γυρίζουν γύρω από αυτό το νούμερο, που είναι πιο επιθυμητό και από τον πρώτο αριθμό του λαχείου. Η ζύγιση γίνεται καθημερινός ψυχαναγκασμός, μια, δυο, τρεις και πλέον φορές την ημέρα, με επίσημη πρεμιέρα την ζύγιση στο γραφείο του "ειδικού". Κάθε γραμμάριο προς τον στόχο είναι επίτευξη με αίμα, δάκρυα (της ψυχής) και ιδρώτα (άσκησης και άλλων μεθόδων εφίδρωσης).
Η επιβράβευση στην ζυγαριά είναι νίκη! Η ζυγαριά γίνεται η πιο καλή φίλη, που τους καταλαβαίνει και επιβραβεύει, ενώ όλα τα άλλα πάνε στραβά ή οι όλοι άλλοι τους θεωρούν άχρηστους, κακούς μαθητές, γονείς, επαγγελματίες, συντρόφους, αθλητές.
Όμως τους καλούς φίλους δεν τους αφήνεις στα δύσκολα! Η αποτυχία στην ζυγαριά δεν είναι μόνο μια δεισιδαιμονία, ότι όλα εκείνη την ημέρα θα πάνε στραβά, αλλά πραγματική συντέλεια του προσωπικού μας κόσμου! Κάθε «άσχημη» ένδειξη είναι διαταγή της ζυγαριάς να μην βγούνε, να μην φάνε, να μην φροντίσουν τον εαυτό τους! Είναι «συμβουλή» της, ότι εάν θέλουν να αξίζουν, αν θέλουν να παραμείνουν φίλοι της, πρέπει να «μαζευτούν», να φάνε λιγότερο, να ασκηθούν περισσότερο, να απολαύσουν και να αγαπήσουν λιγότερο.
Και οι μέρες, μήνες, χρόνια περνάνε ζώντας μόνο με την ζυγαριά για την ζυγαριά. Οι «ειδικοί» αλλάζουν, οι άνθρωποι αλλάζουν, οι σχέσεις αλλάζουν, οι καταστάσεις αλλάζουν, αλλά η σχέση με την ζυγαριά και το μαγικό νούμερο στόχο είναι διαχρονική.
Πως όμως, ενώ είμαστε τόσα πολλά «νούμερα» (ηλικία, ύψος, pin, νούμερο παπουτσιών, βαθμών μυωπίας, νούμερο αγαπημένου κραγιόν κλπ) στην ζυγαριά να πρέπει να είμαστε μόνο ένα; Ένα νούμερο, που έτυχε όταν ζυγίζαμε τόσο να συνοδεύεται από όμορφες προσωπικές, επαγγελματικές και άλλες στιγμές και επιτυχίες και να χαραχτεί στο μυαλό μας ως ιδανικό;
Ένα νούμερο, που μπορεί να ορίζεται «ιδανικό» για μια ομάδα ατόμων, ενώ μπορεί να έχουμε το πολύ ένα- δυο εξωτερικά κοινά χαρακτηρίστηκα στοιχεία με τα περισσότερα μέλη της ομάδας αυτής;
Ένα νούμερο, που αλλάζει με το παραμικρό, για παράδειγμα μόνο με το αν πιω ένα ποτήρι νερό, αν ιδρώσω, αν αρρωστήσω;
Ποιος είναι ο ρόλος του επαγγελματία υγείας;
Αδιέξοδο, που δεν έχει επιστροφή, αν δεν βοηθήσουμε το άτομο που βρίσκεται στο αδιέξοδο, να δούμε ότι το νούμερο στην ζυγαριά είναι μια φωτογραφία στιγμής. Ακόμα και όταν μπλέκονται 3 και πλέον νούμερα, μυϊκής μάζας, λίπους, υγρών, και άλλες μετρήσεις ακόμα και τότε ο επαγγελματίας υγείας πρέπει να τονίζει ότι όλα αυτά δεν είναι τίποτα περισσότερο από νούμερα στιγμής, από στατιστικές και εξισώσεις! Η έμφαση πρέπει να μετατοπιστεί από την ζυγαριά στο ημερολόγιο και στις πράξεις φροντίδας του σώματος μας. Η σωστή φροντίδα αργά ή πιο γρήγορα θα οδηγήσει στην χρυσή τομή ιδανικού προσωπικού ιδανικού σωματικού βάρους, σχήματος σώματος και ψυχικής γαλήνης.
Δεν είμαστε κρύα, μασίφ αγάλματα, ώστε να έχουμε πάντα στάνταρ διαστάσεις και βάρος! Το εύπλαστο χώμα, που μας δανείστηκε μεταβολίζει - μεταβάλλεται συνεχώς και ακατάπαυστα! Εξακολουθεί να έχει ανάγκες για τροφή, υγρά, ξεκούραση, ώστε να μας επιτρέψει να μαζέψουμε στιγμές στο ταξίδι της ζωής. Ας θυμόμαστε να μην το υποτιμάμε και μην το παραμελούμε! Ας του δώσουμε τον "αριθμό φροντίδας" που του αξίζει, 10'!
