Όταν μου ζητήθηκε να γράψω αυτό το άρθρο μετρούσα ήδη τρεις πολύ καλούς φίλους, που έχασαν πρόσφατα την δουλειά τους. Μία μητέρα δύο παιδιών, έναν εργένη κι έναν παντρεμένο χωρίς παιδιά που μόλις είχε αγοράσει το νέο του αυτοκίνητο και είχε βάλει γραμμάτια. Η κρίση δεν κάνει εξαιρέσεις και, κυρίως, δεν βάζει προτεραιότητες.
Ο εργοδότης ή γενικός διευθυντής καλείται να αποφασίσει ποιοι είναι αυτοί που θα αποχωρήσουν «για να σωθεί η εταιρεία». Κι ενώ τίποτα δεν συζητιέται και δεν λέγεται ανοιχτά, ξαφνικά νιώθεις να περπατάς στον διάδρομο και να μυρίζεις τον φόβο και την αγωνία. Το παιχνίδι της ρώσικης ρουλέτας, είναι ένα παιχνίδι τρόμου. Όλη η εργασιακή ομάδα βιώνει αυτό που οι ψυχολόγοι ονομάζουν άγχος αφανισμού.
Τι γίνεται όμως με αυτόν που τελικά χάνει τη δουλειά του; Στην πραγματικότητα διέρχεται από τα πέντε στάδια του πένθους, όπως αυτά έχουν αναγνωριστεί από την Dr Kubler -Ross.
- Άρνηση. Είναι ένας υγιής μηχανισμός, που μας βοηθάει να αρνούμαστε την πραγματικότητα, μέχρι να είμαστε έτοιμοι να την αντιμετωπίσουμε. Άρνηση να πιστέψουμε την αλήθεια (όχι αυτό δεν συμβαίνει), ελαχιστοποίηση της σπουδαιότητας της απώλειας (ε, δεν έγινε και τίποτα), άρνηση της ύπαρξης συναισθημάτων σχετικά με την απώλεια (τι με νοιάζει).
- Θυμός. Θυμώστε. Είναι υγεία. Η αδικία πάντα προκαλεί θυμό και είναι αναγκαίο να το βιώσετε για να μπορέσετε να περάσετε στο παρακάτω στάδιο. Όσο μεγαλύτερο διάστημα αρνούμαστε την κατάσταση, τόσο μεγαλύτερος θα είναι και ο θυμός μας.
- Διαπραγμάτευση. Σκέψεις όπως «αν δεν είχα κάνει τότε εκείνο» ή «αν δεν είχα πει στο διευθυντή τη γνώμη μου, τώρα δεν θα ήμουν εδώ». 'Η ακόμη χειρότερα, «αν καθόμουν μέχρι πιο αργά στο γραφείο δεν θα ήμουν υποψήφιος», είναι εντελώς παράλογες. Μην αναλώνεστε σε τέτοιες σκέψεις γιατί σας ρίχνουν, είναι μάταιες και ανούσιες.
- Κατάθλιψη. Όταν αποφασίσουμε πραγματικά να αναγνωρίσουμε την κατάσταση, βιώνουμε την απόλυτη θλίψη. Αυτό το στάδιο είναι πολύ επικίνδυνο. Μπορεί να σας ακινητοποιήσει. Να νιώθετε την ανάγκη να αποσυρθείτε και να μην έχετε ενδιαφέρον για τίποτα. Αντισταθείτε και ανασυνταχθείτε.
- Αποδοχή. Η αποδοχή δεν συνοδεύεται με φράσεις του τύπου: «ποιος ο λόγος, δεν μπορώ να πολεμάω πλέον». Αυτό είναι παραίτηση, όχι αποδοχή. Έχετε καταλάβει τι συνθήκες επικρατούν στην ζωή σας, έχετε βιώσει τον πόνο για αυτές και τώρα αισθάνεστε δυνατοί και έτοιμοι να συνεχίσετε.
Συμβουλές (ΒΟΧ)
- Όσο αγχωμένοι και αν είστε, δώστε χρόνο στον εαυτό σας να περάσει από όλα αυτά τα στάδια.
- Σκεφθείτε τι είναι αυτό στο οποίο είστε καλός και όχι τι ξέρετε να κάνετε ή τι κάνατε μέχρι τώρα. Μετατρέψτε τα πλεονεκτήματα της προσωπικότητάς σας, σε εργαλεία δουλειάς.
- Οργανωθείτε και αξιοποιήστε τις επιλογές σας. Εξηγήστε σε όλους τι σας συνέβη κι ενημερώστε φίλους και γνωστούς με τι θέλετε να ασχοληθείτε από εδώ και στο εξής.
- Πιστέψτε στον εαυτό σας.
