Οι διατροφικές επιλογές κάθε ανθρώπου επηρέαζονται καθημερινά από τις βασικές του αισθήσεις. Όλες, χωρίς εξαίρεση, με τις εικόνες και τα ερεθίσματα που προκαλούν στον εγκέφαλο διεγείρουν την κατανάλωση ή μη ενός τροφίμου. Ωστόσο, η γεύση αποτελεί την αίσθηση που δημιουργεί τις μεγαλύτερες εντυπώσεις, δίνοντας την ευκαιρία ακόμη και στους πιο επιλεκτικούς ουρανίσκους να γευτούν και να αποκωδικοποιήσουν κάθε γεύση ξεχωριστά, χάρη στους γευστικούς κάλυκες της γλώσσας.
Ωστόσο, στην Ελλάδα οι ευρέως γνωστές γεύσεις είναι το πικρό και το ξινό, το αλμυρό και το γλυκό, που χαρακτηρίζει την κατανάλωση υδατανθράκων. Παγκοσμίας αποδοχής χαίρει μια ακόμα επίσημη γεύση, το ουμάμι που χαρακτηρίζεται ως καλλίγευστον και ενεργοποιείται μετά την κατανάλωση πρωτεΐνης. Όμως, εδώ δημιουργείται ένα μεγάλο κενό για τα πολυάριθμα και έντονα μηνύματα που δέχεται ο εγκέφαλος του ανθρώπου μετά την κατανάλωση λίπους, επηρεάζοντας την διατροφή και την υγεία του. Αποτέλεσμα όλων των ανωτέρω αποτελεί η διαιώνιση του αναπάντητου ακόμα ερωτήματος "Είχε άραγε δίκιο ο Αριστοτέλης, το 330 π.Χ. όταν χαρακτήρισε το λίπος ανεξάρτητη βασική γεύση;"
