Η ινσουλίνη παίζει βασικό ρόλο στη διατήρηση της ενεργειακής ομοιόστασης
Η άμεση αύξηση της ινσουλίνης λόγω τροφής προωθεί την αποθήκευση θρεπτικών συστατικών στους περιφερικούς ιστούς, ενεργοποιώντας την πρόσληψη γλυκόζης από τον λιπώδη και μυϊκό ιστό, την γλυκόλυση και τη σύνθεση γλυκογόνου, τη λιπογένεση, καθώς και τη σύνθεση πρωτεϊνών στους μύες και στο συκώτι. Αντιστρόφως, αναστέλλει τη γλυκογονόλυση, τη λιπόλυση και τη διάσπαση της πρωτεΐνης, όπως και τη γλυκονεογένεση και την κετονογένεση στο συκώτι. Ελέγχει επομένως πολλά μεταβολικά μονοπάτια. Πέρα από την επίδραση της περιφερικά, μπορεί να επηρεάζει την ενεργειακή ισορροπία και τον περιφερικό μεταβολισμό μέσω κεντρικών δράσεων, όπως η ρύθμιση της λήψης τροφής.
Ινσουλίνη & Παχυσαρκία: ποιοι μηχανισμοί τις συνδέουν;
1. Τα αυξημένα επίπεδα ινσουλίνης σχετίζονται με την παχυσαρκία, ενώ επιπλέον διατροφικοί και φαρμακολογικοί χειρισμοί που μειώνουν την ινσουλίνη έχουν αναφερθεί ότι προκαλούν απώλεια βάρους σε ορισμένες περιπτώσεις.
2. Υπάρχουν επίσης ενδείξεις ότι οι μέτριες μειώσεις της ινσουλίνης εμποδίζουν την αύξηση του σωματικού βάρους.
3. Παρόλα αυτά, ο αιτιώδης λόγος της υπερέκκρισης ινσουλίνης στην ανάπτυξη της παχυσαρκίας παραμένει αμφισβητήσιμος και η χρονική σειρά παχυσαρκίας, υπερινσουλιναιμίας και ινσουλινοαντίστασης δεν είναι ξεκάθαρη:
- Από τη μία η παχυσαρκία, προωθεί την ινσουλινοαντίσταση και έπειτα τα αυξημένα επίπεδα γλυκόζης και την υπερέκκριση ινσουλίνης.
- Από την άλλη η υπερινσουλιναιμία, μπορεί να προηγηθεί και να προωθήσει την παχυσαρκία και την ινσουλινοαντίσταση.
4. Μελέτες αναδεικνύουν ότι παχύσαρκα άτομα με υψηλή έκκριση ινσουλίνης ανταποκρίνονται καλύτερα σε διατροφικές παρεμβάσεις με στόχο την ευγλυκαιμία, ενώ παχύσαρκα άτομα χωρίς υπερινσουλιναιμία ανταποκρίνονται το ίδιο σε δίαιτες χαμηλού λίπους, αποτελέσματα που υποδεικνύουν τον ρόλο της υπερινσουλιναιμίας στην διαιώνιση της παχυσαρκίας.
5. Επιπλέον, η ινσουλίνη φαίνεται να παίζει σημαντικό ρόλο στη ρύθμιση της συσσώρευσης λιπιδίων στον λευκό λιπώδη ιστό μέσω πολλαπλών μεταβολικών διεργασιών.
6. Τέλος, ενδείξεις από μακροχρόνιες μελέτες αποκαλύπτουν ότι η μέτρια μείωση στα επίπεδα ινσουλίνης δεν σχετίζεται με προβληματική ομοιόσταση της γλυκόζης, κάτι που δείχνει ότι το σωματικό βάρος και η ομοιόσταση των λιπιδίων είναι κυρίως πιο ευαίσθητα σε μικρές αλλαγές στα επίπεδα της ινσουλίνης από ότι η ομοιόσταση της γλυκόζης.
Τα συμπεράσματα για μελλοντική έρευνα
Σίγουρα απαιτούνται νέα περισσότερα ερευνητικά δεδομένα, ώστε να διαλευκανθεί ο ρόλος της υπερινσουλιναιμίας στην εμφάνιση της παχυσαρκίας και στη συνέχεια να στοχευθεί με σκοπό τη μείωση του επιπολασμού της.
