Το να μπούμε σε ένα ίδρυμα ανώτατης εκπαίδευσης είναι σίγουρα ένας στόχος που μας ανατίθεται, θα έλεγα, από τη σύλληψη μας κιόλας. Παλεύουμε να τον πλησιάσουμε και να τον επιτύχουμε εν τέλη. Βγαίνοντας όμως στη δουλειά και προγευόμενοι αγκαζέ μαζί της για πολλά πολλά χρόνια, μαθαίνουμε την τέχνη μας «στο πεζοδρόμιο», όπως χαρακτηριστικά είπε ο αγαπητός συνάδελφος κ. Κωνσταντίνος Ξένος, σε ένα σεμινάριο του ΚΕΑΔΔ.
Σκεπτόμενη λοιπόν τα περιστατικά που είχα παρακολουθήσει πριν παρακολουθήσω την εκπαίδευση του ΚΕΑΔΔ μου ήρθε στο νου ένα συγκεκριμένο περιστατικό, το οποίο με είχε βάλει σε σκέψη για καιρό, και εν τέλη δεν νομίζω να φάνηκα και πολύ χρήσιμη τελικά στην ασθενή μου, τότε.
Η προαναφερθείσα ασθενής έπασχε από Νευρική Βουλιμία, εκκαθαριστικού τύπου. Τα βουλιμικά επεισόδια συνήθως γινόντουσαν το πρωί και συνεχιζόταν η μέρα με εκκαθαρίσεις συμπεριλάμβαναν εμετό, λήψη καθαρκτικών, διουρητικών καθώς και υπεργυμναστική.
Οι συνθήκες στον χώρο εργασίας και στο σπίτι της ασθενούς ήταν άκρως τοξικές καθώς και η σχέση της με το αντίθετο φύλο εξίσου τοξικές, ενώ η κοινωνική της ζωή ήταν κάτι παραπάνω από λειψή. Λέγοντας τοξικές θέλω να χαρακτηρίσω τη μη βοηθητική στάση προς την ασθενή τόσο κατά την εκδήλωση της ασθένειας, όσο και κατά την θεραπεία της. Ξεκινήσαμε λοιπόν και η ασθενής πήρε ένα ισοθερμιδικό διαιτολόγιο το οποίο περιελάμβανε όλες τις ομάδες τροφίμων καθώς της συστάθηκε να συνεχίσει τη φυσική δραστηριότητα και η έναρξη συνεδριών με κάποια ψυχολόγο της επιλογής της.
Προφανώς η ασθενής δεν ήταν συνεπής στο εβδομαδιαίο διαιτολόγιο λόγω του ότι μετά από ένα υπερφαγηκό επεισόδιο (που γινόταν σχεδόν κάθε πρωί), η συνέχεια είχε εμετούς καθαρκτικά, υπεργυμναστικη και νηστεία, και ο φαύλος κύκλος συνεχιζόταν. Η ψυχοθεραπεύτρια που επέλεξε δυστυχώς δεν ήταν εξειδικευμένη στις Διατροφικές Διαταραχές, επομένως δεν μπορούσε απ' ότι φάνηκε να την βοηθήσει 100%.
Αυτή τη στιγμή βλέποντας τα λάθη μου, αναθεώρησα, η ασθενής χρειαζόταν ένα ισορροπημένο διατροφικό πλάνο (και όχι εβδομαδιαίο διαιτολόγιο, όπως επέμενε), που θα συμπεριλάμβανε σε αρχική φάση μόνο 3άδες ανά 3 ώρες αυστηρά οι οποίες θα περιείχαν τροφές υψηλής θρεπτικής αξίας που θα τις απολάμβανε η ασθενής, θα της επέφεραν κορεσμό και θα βάζαμε πολύ σταδιακά τις τροφές εκείνες οι οποίες της πυροδοτούσαν ένα υπερφαγηκο επεισόδιο. Σιγά σιγά τα επίπεδα θρέψης της θα αυξάνονταν και θα μειώνονταν οι πιθανότητες ενός υπερφαγηκού επεισοδίου από βιοχημικούς παράγοντες. Επίσης η λήψη συμπληρωμάτων διατροφής και προβιοτικών είναι άλλη μια μέθοδος για να αποκαταστηθούν οι βιοχημικοί δείκτες. Στη συνέχεια με άλλες τεχνικές και εργαλεία θα μειώναμε τις εκκαθαρίσεις, και σταδιακά την λήψη καθαρκτικών. Η σύσταση και η επιμονή μου για εξειδικευμένη ψυχοθεραπεία θα ήταν συνεχής και μη διαπραγματεύσιμη. Η ανάλυση με απλά λόγια της βιοχημικής λειτουργίας του οργανισμού, θα βοηθούσε να καταλάβει η ασθενής το σώμα της και τις ανάγκες του και να λήξει αυτό τον πόλεμο πριν να είναι πολύ αργά. Τέλος, η μελέτη, η εξατομίκευση και η επανάληψη μέχρι την κατανόηση του φαύλου κύκλου της βουλιμίας θα ήταν ένα από τα πιο βοηθητικά εργαλεία της δουλειάς μας.
Παρακολουθώντας λοιπόν την εκπαίδευση του ΚΕΑΔΔ, καθώς και κάποια ακόμα περιστατικά στο διαιτολογικό γραφείο του κ. Ευάγγελου Ζουμπανέα, οφείλω να ομολογήσω ότι αισθάνθηκα πολύ άσχημα που συνειδητοποίησα πόσο λάθος χειρίστηκα εκείνο το περιστατικό. Αν μπορούσα να γύριζα το χρόνο πίσω το μόνο σίγουρο είναι ότι θα προσπαθούσα με πιο έμπειρα και εξειδικευμένα εργαλεία να αξιολογήσω και να προσπαθήσουμε μαζί να βάλουμε ένα τέλος στη διαταραχή αυτή, που αν μείνει αθεράπευτη θα μαυρίσει πολλές στιγμές χαράς και ζωής.
Έτσι λοιπόν όλα να πηγαίνουν «to the book», ναι, κάποιες φορές θα μας φανεί βοηθητικό αλλά η «τέχνη που μαθαίνετε στο πεζοδρόμιο» τείνει να είναι πιο εύστοχα προσδιορισμένη προς τη λύση, διότι πάνω από όλα εμείς οι διαιτολόγοι έχουμε να κάνουμε με ανθρώπους πολλούς και πολύ διαφορετικούς οπότε στοιχεία όπως η ευελιξίας και ο αυτοσχεδιασμός είναι απαραίτητα και σωτήρια.
