Συχνά η μέρα στην Ελλάδα ξυπνά με έναν ήλιο, ένα φως που αγκαλιάζει τις θάλασσες, τα βουνά, την Ακρόπολη, τα τσιμεντένια κτίρια. Το φως αυτό κυριολεκτικά μας περιλούζει.Ακόμα και οι πιο βιαστικοί και οι super απασχολημένοι, μπορεί να ρίξουν μια ματιά καθώς προχωρούν στο δρόμο κατά τον ουρανό και να σκεφτούν: «πω-πω, τι ωραία μέρα που είναι σήμερα!».
Και καθώς τρέχουμε να πάμε στις δουλειές μας, με τις έγνοιες του χτες και τις έγνοιες του αύριο, ξεχνάμε αυτόν τον ήλιο και ξεχνάμε το σώμα μας. Σχεδόν λειτουργούμε έξω από το σώμα μας, σαν να είμαστε δύο διαφορετικά όντα και μιλάμε με τον εαυτό μας σε διάλογο β΄προσώπου.
Το σώμα μας δουλεύει ακατάπαυστα και μας υπηρετεί, η ανάσα μας συνεχίζει και θα συνεχίζει, αν και αν όχι, εμείς την αντιλαμβανόμαστε. Μια πληγή συνεχίζει να επουλώνεται, εκεί υπάρχει ένα ολόκληρο σύστημα, ένα ολόκληρο σύμπαν που λειτουργεί, συσχετίζεται, εξελίσσεται με τη δική του σοφία, τη σοφία που πηγάζει από την ορμή για ζωή.
Εμείς συνεχίζουμε να κινούμαστε στο δίπολο φόβου και αγάπης, άλλοτε μπαίνοντας στα πράγματα και άλλοτε αποσυρόμενοι. Κάθε μας επιλογή, κάθε μας έκφραση, βρίσκεται σε ένα σημείο της κλίμακας που ξεκινά από το φόβο και φτάνει στην αγάπη.
Το μυαλό μας υπερλειτουργεί και έχουμε μάθει να βασίζουμε σε αυτό το παρόν και το μέλλον μας, τον κόσμο όλο. Όλα περνούν και εξαρτώνται από το μυαλό, μέχρι αυτό να υπερφορτώνεται τόσο, ώστε να στέλνει σήματα «καψίματος».
Το μυαλό είναι το εργαλείο για τη σκέψη, για το συναίσθημα, για τη δράση μας. Φορώντας το ξεχασμένο σώμα μας, καταναλώνουμε τόση ενέργεια με τον εγκέφαλό μας και έτσι αποξενωνόμαστε από αυτή την ιερή, σοφή πηγή, που υπάρχει μέσα μας, αλλά για κάποιο λόγο, δεν την ακούμε, δεν τη χρησιμοποιούμε.
Παντού υπάρχουν έτοιμες, δοτές λύσεις χαλάρωσης, υποστήριξης, ξεσπάσματος. Τρέχουμε στα γυμναστήρια, στους χορούς, στις παραστάσεις, ακούμε τους ειδήμονες στην τηλεόραση και ψάχνουμε τους πιστοποιημένους, πολυδιαβασμένους και με πολλά πτυχία επιστήμονες που ξέρουν πώς να μας κάνουν καλά.
Εκεί έξω βρίσκεται και η λύση για την ασφυξία. Εκεί έξω βρίσκεται και η λύση για τη λαιμαργία, τους εθισμούς, τη στεναχώρια, τις φοβίες, την πικρία. Ένας ειδήμον, θα σε κάνει καλά.
Ένα ολόκληρο σύμπαν, το σώμα σου, λειτουργεί 24 ώρες το 24ωρο και σε υπηρετεί, κάνει το καλύτερο για σένα. Σε τρέφει, σου παρέχει ενέργεια, σε προστατεύει. Αλλά, γιατί εσύ δεν θες να το ακούσεις;
Όλη η σοφία σου, όλες οι απαντήσεις που ζητάς, βρίσκονται εκεί μέσα και εσύ επιμένεις να διαστρεβλώνεις την ουσία σου και να ψάχνεις τους πτυχιούχους ειδήμονες που θα σου πουν.
Ακυρώνεις τον εαυτό σου, ακυρώνεις τη δύναμή σου και μετά αδύναμος και παραπονεμένος ζητάς βοήθεια «κάντε με καλά».
Αν κάποιος σε αφήσει να πάρεις πρωτοβουλία, κυριολεκτικά τα χάνεις.
Αν κάποιος σου μιλήσει για την αξία σου, νιώθεις άβολα ή τον θεωρείς ψεύτη.
Αν κάποιος σε παροτρύνει να έρθεις σε επαφή και να νιώσεις αυτή τη δύναμη μέσα σου, εσύ ζητάς πάλι πιστοποιήσεις και πτυχία, ταμπέλες για το Είναι σου.
Από πότε αποξενωθήκαμε τόσο από το ποιοι είμαστε;
Από πότε γίναμε ετεροκαθοριζόμενοι κυνηγώντας τα πλάνα που μας πάσαραν οι άλλοι και βάζοντας σκοπό την επιτυχία;
Από πότε η επιτυχία έγινε συνώνυμο της ευτυχίας;
Από πότε το πρόσωπό μας απέκτησε μια προσωπίδα τόσο σοβαρή, στιβαρή, λυπηρή;
Από πότε το χαμόγελό μας έγινε μηχανικό;
Από πότε τα λόγια μας γίνανε βιαστικά, κάλπικα, τυπικά, ασήμαντα;
Από πότε ο ίδιος μας ο εαυτός έγινε ένας άλλος, ένας τρίτος;
Από πότε ο αυτοπεριορισμός, έγινε φιλοσοφία και νοοτροπία ζωής;
Από πότε η απόλαυση φορτώθηκε με ενοχές, από πότε η «χαρουμενιά» (λέξη που επινόησε η αγαπημένη μου Χριστίνα) προκαλεί αμηχανία και καχυποψία; Από πότε η αυθεντικότητα διδάσκεται σε επιμορφωτικά σεμινάρια;
Όσο και να ακούς τι λένε οι άλλοι, όσο και να πληροφορείσαι, όσο και να αποκτάς γνώσεις, όσο και να βγάζεις ρητά και αποφθέγματα, όσο και να κρίνεις και να ερμηνεύεις, δεν έχεις να φτάσεις πουθενά πέρα από τα όρια του κύκλου της συγκεκριμένης περιφέρειας, του κύκλου του μυαλού.
Υπάρχει μια άλλη ποιότητα γνώσης, αυτής που έρχεται από μέσα σου, αυτής που χαράζεται από και αποτυπώνεται στην εμπειρία σου. Υπάρχει ένας ολόκληρος εαυτός, με δυνάμεις και αδυναμίες, που περιμένει να ακουστεί, να φροντιστεί, να χαϊδευτεί, να δημιουργήσει, να πάρει και να δώσει. Καθένας κρύβει έναν υπέροχο, τόσο υπέροχο άνθρωπο, τόσο ιδιαίτερο, μοναδικό! Έναν εκπληκτικό κόσμο!
Πώς θα εξασκηθούμε να νιώθουμε αυτόν τον εκπληκτικό κόσμο και να νιώθουμε τους εκπληκτικούς κόσμους των άλλων γύρω μας;
Το μυαλό μας εστιάζει στην αδυναμία και τα ελαττώματα τόσο συχνά που συρρικνώνει τη δύναμη της καρδιάς να εμπεριέχει, να συμπεριλαμβάνει, να χωράει. Ο ήλιος όμως στην Ελλάδα, εξακολουθεί, επιμένει να περιλούζει, να σηματοδοτεί, να αφυπνίζει. Όσο και αν παραστρατήσεις, αυτός θα είναι εκεί, να σου θυμίζει την εναλλακτική λύση, τον εναλλακτικό τρόπο ζωής που οι θρησκείες απέτυχαν να δώσουν.
Αυτή είναι η εποχή που χρειάζεται να αφυπνιστείς, να στρέψεις το ενδιαφέρον μέσα σου και να ανακαλύψεις τη δύναμή σου. Αυτή είναι η εποχή, που μόνο αν μάθεις να συντονίζεσαι με το κέντρο σου χρησιμοποιώντας το στις εκφράσεις και εκφάνσεις σου, θα μπορέσεις να επιβιώσεις και να ευημερήσεις.
Είναι η εποχή, που όλα τα πλαστά οχυρά που έχτιζες καταρρέουν και που ή θα μείνεις με σένα, μαθαίνοντας να χρησιμοποιείς τη δύναμή σου, ή θα ρουφηχτείς στη μαύρη τρύπα. Ποτέ δεν είναι αργά, να γίνεις χρυσή βροχή και να βγεις από τα σίδερα της φυλακής όπου έσπερνες τους σπόρους σου.
Γιατί εκεί έξω υπάρχουν ένα σωρό δέντρα, παιδιά, άνθρωποι που περιμένουν να τους αγκαλιάσεις, να τους ρίξεις ένα βλέμμα κατανόησης και αποδοχής. Ξεκίνα από τον ίδιο σου τον εαυτό, και σιγά-σιγά θα θυμηθείς.
Είναι αυτό που ήσουν πριν γεννηθείς καν, και αυτό στο οποίο πάντα θα θες να γυρίσεις. Είναι η αγαλλίαση, η εκτίμηση, η ευγνωμοσύνη της ύπαρξης. Είναι ο δικός σου προσωπικός τρόπος να τιμάς τη ζωή. Να περάσεις από το φόβο και την καχυποψία σε ένα διαφορετικό μοντέλο ζωής, ζωής με σιωπή, με ουσία, με ανθρωπιά, αισθητική, ομορφιά.
Σχοινοβάτη, είναι μια απόφαση που θα πρέπει να πάρεις!
